Het lijkt zo eenvoudig: een treinreis (met fiets) van Castricum naar Nijmegen Centraal. Een dergelijke onderneming kent echter twee, zo niet meer ernstige problemen. Het eerste probleem is om überhaupt in de trein te komen met een elektrische fiets plus 20 kilo bagage. Wij hadden een nauwkeurige choreografie afgesproken, en wisten zo inderdaad de eerste fiets in de trein te tillen. Het tweede probleem bleek de conducteur: de fiets moest er weer uit, omdat er al twee fietsen in het fietscompartiment stonden. Ze zei nog dat het haar speet, dat was dan wel weer aardig. De fiets er uit halen bleek gemakkelijker, maar kostte wel een half uur wachttijd extra. In de volgende trein konden de fietsen (ook met behulp van andere aardige treinreizigers) wel allebei ingeladen. In de loop van het traject, met name in Amsterdam en Utrecht, kwamen er nog zeker drie fietsen bij, wat een tamelijk chaotische situatie gaf, maar conducteurs hielden zich verder wijselijk gedeist.
In Nijmegen aangekomen was het niet moeilijk om de weg zuidwaarts te vinden, richting Aken, zo hadden we bepaald. Daar begint namelijk de Vennbahn die wel vanaf daar zouden berijden. En na nog een kop koffie en een gesprek met een fietsbewonderaar (‘mooie fietsen hebben jullie’ – dat zouden we nog vaak horen), reden we zonder problemen ongeveer 30 kilometer naar het niet zo ver weg gelegen Afferden, waar we camping ‘Klein Canada‘ vonden.
Op bovenstaande foto is te zien hoe men hier het concept ‘Canada’ enigszins wanhopig tracht vorm te geven – later ontdekten we ook nog een Totempaal op het terrein. Gelukkig bleek het verder een gewone, en best aardige camping.