Gedichten – 1

Kijk. Schrijf een gedicht.
 

Kijk. Schrijf een gedicht. Het is
net zo makkelijk als leven.
Je mag kiezen. Je kan alles.
Doe wat je wilt
 

en nog meer. Zelfs wat je niet wilt 
kan je doen. Als je wilt. 
Doe het maar. Het wordt er slechter
van of niet. Zeggen sommigen.
 

Of beter. Luister niet naar anderen.
Schrijf liever. Bijvoorbeeld:
 

 Ik luister niet. 
 Ik schrijf een gedicht. 


december
 
doodse zon de maan 
klaagt over alles 
dagen vallen in de 
hinderlaag van tijd 
 
wij kinderen van verlaten 
bomen verslapen onze afwezigheid geen 
hand ten afscheid 
 
de kamer verdaagt geluid 
vuur smelt tot as 
doof zien wij hoe de 
tijd is afgezet




 
Inval
 
De nacht valt achteloos, 
maar bomen worden kaal, wolken oker,
honden huilen. Dan komen zij,
 

die mannen, niet te ontkennen,
vrouwen met verdroogde handen,
op schepen uit vreemde dreven.
 

Zij maken van mensen brand, vreten
het vee, werpen doodsdolken rond,
slaan palen tot hun grenzen.
 

En wij, wij halen kastanjes uit vuur,
zogen kinderen, behoeden eieren, 
slaan appels tot moes. Wij zijn waard 
het sop dat wij nu willen drinken. 
 

Maar wij weten, dat zij moeten
weggaan, dronken en lachend. 
 

Dan warmen wij ons weer 
aan de honden en elkaar. 
Wij blijven hier angstig huizen. 

Evangelie
 

Er waren hoge bomen waar
grote ruwe vogels in nestelden.
Soms gooiden zij een jong naar beneden.
 

De wolken braken van hun geschreeuw.
De zon was al niet veel beter, scheen
groter en valer te zijn dan met Pasen.
 

Hij trok zich niets aan van ons roepen,
was verleidelijk, onzinnig uitgedost voor
weer een feest, het licht hielp ons niet.
 

Wij waren beneden, gevangen in ons rare leven,
anderen lachten om ons, was de deur niet
gesloten geweest, wij hadden geen 
 

uitgang gekend. Maar nu riepen wij,
keken hemelwaarts, vroegen om nog
een jong, waren al half moedeloos.
 

Er scheen ook licht van buiten, anders
dan ik niet kon vermoeden of vrezen, 
of ooit zou dromen. Maar ontwaakt
 

 was de lente binnen geslopen. 
 Nooit eerder hoorde ik die vogel.
 Het regende. Ik was toch gelukkig.


Dit getij
 
Dit getij brengt een vloed
van zwammen en bladeren.
Het vege licht strijkt alleen
maar aarzelend dunne vingers
over vertragende aarde
 

Alles draait. Dingen schuiven.
Misschien hoor ik een dier.
Niets weet ik. Geruchten sta-
pelen zich op. Ik kan ook
gaan slapen.

Ik loop met kleine donkere
stappen. Blad en aarde, water.
Ruimte maakt zich om mij
groot. Licht wekt mij en handen.
Ik was niet bang.


îles flottantes

 
het eiland waar ik was 
dreef langzaam weg
ik zag het land trillend 
ten onder gaan
 

de zee werd zwaar en zwart
er zwommen haaien langs het strand
en boten zonken ver van vaste grond
 

en zonder mij te keren 
wist ik hoe achter mij in
harde zeegang andere eilanden 
op drift waren geraakt
 

 ik die vol ongeloof alles zag 
 stromen en vervloeien
 en alle vastigheid wist 
 losgeslagen
 

 ik sprong in zee 
 de haaien bleken vrienden
 de zee de moederschoot
 waarin ik veilig wacht 
 op mijn verlossing