Aan de laatste fietsdag van een lange tocht begin je altijd met gemengde gevoelens: prachtig dat je het gaat halen – die hele tocht en dat doel waar je in de afgelopen winter al zo lang over nagedacht hebt – maar ook jammer dat het afgelopen is.
Hoe dan ook, dit is opnieuw een prettige tocht. Dit keer niet meer over een fietspad, maar over rustige autowegen, door een vlakte met prachtige villa’s en agrarische paleizen. Het lijkt een rijk land hier.
Kort na de start passeer je Citadella, een stadje, omgeven door een imposante stadsmuur. Tegen lunchtijd ben je in Stra dat ondanks zijn 2 toeristische sterren nauwelijks aantrekkelijk is en waar je behoorlijk moet zoeken naar een restaurant. Daarna voert de route, naarmate je het begeerde Venetie nadert, langs oude Villa’s die de rijke Venetianen indertijd hebben laten bouwen, allemaal in de buurt van de rivier de Brenta die je de hele dag volgt. ‘t Doet een beetje denken aan de Vecht met zijn landhuizen – maar dan Italiaans.
En dan, min of meer onverwacht, is daar Camping Serenissima in Oriago, 12 kilometer voor Venetië. Tegenover de uitgang van de camping is een halte voor de bus, die je in een half uur naar Venetië brengt. Een uitstekende camping die begin september ook bijzonder rustig bleek te zijn.
Wie dacht onder tromgeroffel en trompetgeschal het San Marcoplein te kunnen opfietsen wordt dus teleurgesteld. Ook kun je je niet laten fotograferen onder het bord van de stad “Venetië”, samen met je fiets. Anderzijds: de laatste 12 kilometer naar de stad voeren door een bijzonder onaantrekkelijk industriegebied. Als je er met de bus doorrijdt, ben je blij niet op de fiets te zitten.
Overigens moet je natuurlijk wel tijd uittrekken om Venetië te bezoeken. Het is een buitengewoon leuke stad, zowel om door te varen als om in rond te slenteren. Wij hadden twee dagen, en zijn die zonder éen verveeld moment doorgekomen.
Tenslotte wat het grafiekje hieronder betreft: een onmerkbaar langzame afdaling naar het zeeniveau waar je drie weken geleden begonnen bent.
