Hotel Veldink biedt prima bedden maar een bescheiden ontbijt, dat ons genoeg energie biedt om het vol te houden tot Neugnadenfeld, waar we precies op tijd voor de hongerklop op een Bäckerei stuiten. Daarvoor hadden we een behoorlijke tijd langs het Amkanaal gefietst over een wat smal en ongelijk betegeld fietspad.
Weer verder fietsend door een afwisseling van bos en veld komen we om een uur of twaalf bij Neuenhaus, waar een restaurantje blijkt te zijn, waarvan de eigenaar zich beijverd heeft om er zowel binnen als buiten een soort rariteitenkabinet van te maken. Een hek van wagenwielen en oude fietsen, tafelpoten van oude naaimachines, je kunt het zo gek niet bedenken. En dat bedoelen we niet negatief, hoor! ‘t Is heel leuk om er rond te lopen je te verbazen over van alles wat je ziet. Daar komt bij dat ze een prima Strammer Max (= uitsmijter) weten te serveren, op bruin brood met vier eieren en spek, dus voorlopig hebben we niets meer te zeggen.
Met volle magen gaan we dus door richting Nordhorn. Dat blijkt een aangenaam stadje te zijn, waar het prettig is om rustig rond the wandelen, winkels te kijken en op een terrasje te zitten om een goede bier te drinken. Om een slaapplek te vinden bezoeken we de VVV, die ons na nogal wat rondvragen (dat doet zo’n VVV dan voor je, heel prettig) verwijst naar het iMove Inn sporthotel. De dame van de VVV meldde nog iets over de bedden daar wat we niet begrepen, maar toen we incheckten bleek, dat het hier ging om een smalle kamer met vier twee-aan-twee boven elkaar geplaatste bedden. We kregen een beetje een jeugdherberggevoel, hoewel de prijs ons meer een Hilton-gevoel gaf (nou ja, dat is wat overdreven, zo erg was het nou ook weer niet.)
