Ook dit deel van de route hebben wij eerder gefietst, namelijk op weg naar Venetië, via de Reitsma-route. Dat was vijf jaar geleden en we merkten dat we ons er maar weinig van herinnerden. Ook dit traject is weer een stuk waar qua fietsproblemen weinig over te melden valt, of het mocht zijn dat je halverwege een stukje van de Rijn afwijkt en een paar industriegebieden moet omzeilen. Het aantal koffiegelegenheden is opnieuw tamelijk beperkt. In Andernacht lukte het uiteindelijk er een te vinden.
Bij Koblenz rijd je eigenlijk vanzelf tegen de camping aan die precies aan de ‘Deutsche Eck’ is gebouwd: de plaats waar de Moezel in de Rijn stroomt. Het fietspad langs de camping dat je naar de ingang voert, blijkt verlegd te zijn naar de andere zijde van de camping, zodat we in lichte verwarring (dat herinnerden we ons dan toch weer wel) aankomen bij de ingang. De camping zelf is net als vijf jaar geleden uitstekend geoutilleerd en in principe redelijk rustig, behalve dat ernaast, toen wij er waren, ‘s avonds een film in de open lucht werd vertoond, uiteraard inclusief geluid. Gelukkig was die om half elf afgelopen.
Vlakbij de camping kun je een pontje nemen, dat met grote frequentie direct naar Koblenz aan de overkant vaart. Dat is de moeite waard, want ook dat is weer een prettige stad met veel bezienswaardigs. Bijvoorbeeld weer de kerk, mooie beeldengroepen, maar ook de vesting Ehrenbreitstein, op 100 meter hoogte boven de stad gelegen. We hebben hem van afstand bewonderd maar niet bezocht.
